Wirra Wirra

How’s it going mate?

Inmiddels is het al weer een jaar of 6 geleden dat ik samen met Sasha voor een half jaar de wijde wereld ben in getrokken. Tijdens die reis hebben we talloze wijnhuizen aangedaan, waaronder Wirra Wirra in McLaren Vale South Australia. Sindsdien heb ik Wirra Wirra in mijn hart gesloten, wat een gaaf huis is dat!

Ik herinner het me nog als de dag van gisteren, toen wij vol bepakt met backpack’s vanuit Kangaroo Island met de bus werden gedropt bij een tankstation in the middle of nowhere, waar we opgehaald zouden worden door Sam Temme van Wirra Wirra. Het kon niet missen, daar stond hij al, de breed lachende Sam met een grote witte pick up truck van het wijnhuis; in een fantastisch Ozzie accent: “How are ya, welcome to McLaren Vale Yuri & Sasha, hope the boat and bus ride weren’t too bumpy?”

Na een kleine trip achterin de laadbak van de pick up, kwamen we aan bij Wirra Wirra Vineyards, waar de entree onder andere een woodhenge is, gemaakt van een ton kilo wegende gummy boom, die ooit eens is omgewaaid tijdens een storm en werd verzaagd tot een immens hekwerk.

Wirra Wirra betekend “among the gummy trees” vertaald uit de Aboriginal slang. Op de parkeerplaats aangekomen treffen we daar een 5 meter hoge fles aan, gemaakt van kurk en het Churchblock label draagt, gekscherend met een schroefdop is afgesloten. Ook staat er een hele grote cricket wicket met een bat en een bal als decoratie voor de winery. We merken direct dat buiten de wijnen, Wirra Wirra zich ook profileert op andere leuke gebieden; zo treffen we op een grote leistenen bord een tekst aan van weilen Greg Trott,

Toch wel heel bemoedigende woorden voor de Wirra tribe als ze naar hun werk gaan. Het belooft nu al een spectaculair bezoek te worden.
        

We worden voor gegaan door Sam, die direct naar het torentje loopt van de door grote blokken opgebouwde winerey, waar wij met zijn tweetjes de “Deadringer” (een enorme gietijzeren bel) mogen luiden. Sam verteld dat deze alleen geluid wordt als de nieuwe oogst binnen is en als er hoogwaardig bezoek is “so consider yourselves as VIP’s”. We luiden trots de enorme bel die Trott ooit eens heeft gekocht van een doodgraver van een niet meer bestaand kerkhofje.”Fijn dat ik nu naast jullie sta, mijn kantoortje zit precies naast de bel,” verteld ie ons al lachend en zwaaiend naar zijn kantoorgenoot, die verschrikt uit het raampje kijkt naast de toren. We worden uitgenodigd door Sam om even in McLaren Vale te gaan lunchen alvorens we de toer en proeverij doen. Al rijdend langs een zee van wijngaarden omringd door de Adelaide Hills en de oceaan, met een stevig brandend zonnetje op mijn gezicht, waan ik mijzelf in een heus paradijs.

Na een heerlijke lunch, krijgen we een uitgebreide toer door de winery en wijngaarden. Al staand op een steiger “the Jetty”, die een prachtig uitzicht geeft over de Scrubby Rise wijngaarden, krijgen we uitleg van de Oenoloog over McLaren Vale. Het is één van de weinige wijngebieden ter wereld waar elke vierkante meter kwa bodemlaag en soort in kaart is gebracht. Zeer indrukwekkend. Verderop in de strak aangelegde nette en vlakke Scrubby Rise wijngaard staat een kunstwerk, welke een Engelsman met bolhoed in een rode roeiboot tentoonstelt, al roeiend over een zee van wijnstokken. Serious fun. Scrubby Rise is vrij vertaald heuvelachtig rommelig gewas, maar niets van dat alles, vlak en zeer netjes onderhouden. Zo leren we dat Ozzies wel vaker de draak steken met gezegden en woorden.

Voor de winery staan allemaal halve omgekeerde wijntonnen als tafeltjes op het gras met stoeltjes en zitzakken erom heen. Sam verteld ons dat in het weekend hier gezinnen komen om te picknicken en gebruik te maken van de public Wirra barbie. Tijdens de zomer hebben we ook een mini foodtruck festival hier op het terrein met een DJ en een wijn bar. Jullie moeten zondag maar komen dan zorg ik dat de catapult klaar staat. “De Catapult?” vraag ik verbaasd. Sam wijst naar een houten soort van stellage, met een wijnton en een immense arm eraan. “Onze catapult” zegt ie en verteld dat Gregg Trott deze heeft na laten maken naar een middeleeuws voorbeeld, met het idee om af en toe een lekkere fles wijn naar de buren te catapulten in de hoop iets lekkers terug te ontvangen. “Aankomend weekend ga jij een watermeloen catapulten, Yuri, deal?”

Gregg Trott was een markant persoon en geliefd persoon hier in McLaren Vale, hield enorm van cricket, gaf niets om spullen, hield van een geintje en het leven. Hij was een verstrooide lieve man die veel voor de wijnbouw heeft betekend en als tweede eigenaar het bijna vergane Wirra Wirra steen voor steen weer heeft opgebouwd met het gedachtengoed van oprichter Robert Strangways Wigley hoog in het vaandel. We zijn hier nog maar net, maar deze plek en de mensen stralen vreugde en relaxedheid uit; ik voel me thuis. We worden uitgenodigd naar de cellardoor tastingroom, waar we in een hoog tempo de hele range proeven, fantastische wijnen en elke fles zijn of haar verhaal, the 12th man, the Catapult, The Lost Watch, The Hidden Champion, The Woodhenge, The Deadringer, RSW, The Absconder, Mrs Wigley en meer. Elke fles heeft een geschiedenis met een mooi verhaal. Sam overhandigt mij aan Paul Smith, de hoofdwijnmaker die mij het echte werk laat zien en proeven. De man laat grenache van hele oude wijnstokken uit het fust proeven, verteld met heel zijn hebben en houden over de kelder, het wijnmaken, de streek………ik hang aan zijn lippen en bewonder de verschillende stijlen in smaak, maar ook de verschillende technieken die hij en zijn team gebruikt. Van wilde eigen gisten, open fermenteerders, een oude open basket pers, tot hypermoderne gekoelde rvs vaten.

Na deze zeer intensieve dag heeft Sam ons mee genomen naar het Victory Hotel, een hotel met een soort pub en met naar verluidt de mooiste en uitgebreidste wijnkelder van heel South Australia. Inderdaad, daar lag het een en ander aan bijzondere wijnen, van Penfolds the grange maar ook een kist La Tache 74 van Romanee Conti. Wauw. Met een glas Billecart Salmon Champagne toasten we met een ondergaande zon op het leven en een nieuwe vriendschap. Life is lekker en ik zou hier geloof ik wel een paar jaar kunnen wonen. We genieten van een heerlijk diner met fantastische wijnen en Sam verteld ons dat hij een cabin heeft geboekt bij het Victory Hotel. Wat zijn wij in de watten gelegd.
            

Uiteindelijk hebben we nog een week in Adelaide, Barossa en McLaren Vale rond gestruind. Sam wilde absoluut niet dat we gingen kamperen, omdat de tempratuur af en toe boven de 45 graden celcius steeg. Hij stond er zelfs op dat wij bij hem thuis kwamen bivakkeren.

We hebben veel heel veel mooie wijnhuizen bezocht, maar Wirra spant voor mij de kroon……altijd in mijn hart. En die …… Catapult ……… ja die heb ik afgevuurd, fenomenaal. Zo’n watermeloen wordt makkelijk 150 meter weggeslingerd.